فردا امتحان دارم از این خفنگا! 

 امروز توی کلاس روانشناسی بحث بیماری ابیسیتی یا همون چاقی خودمون بود! همه اعتقاد داشتن که بیشتر از اینکه یک بیماری فزیکالی باشد، بیماری منتالی (روانی) است! یعنی اینکه بچه یا فرد بزرگ سال برای فرار از فکر کردن به مضوعی به خوردن پناه می برد! بعد راه کارهایی که برای درمان و پیشگیری این بیماری توصیه شده را مورد برسی قرار دادیم! به نظرم اکثر راهکار ها خیلی دمده و قدیم بود! مثل ورزش و رژیم! بعضی هاشون هم بد نبود مثلا در خانواده ای ژن چاقی وجود داره مادر و پدر نباید بگذارند که فرزندشان بازی های نشستنی بکند! مثل دیدن تلویزیون یا بازی های کامپوتری! مصرف شکر را به حداقل برسانند و از این صحبت ها!  بیشتر به پیشگیری توجه شده بود تا درمان!!! من فکر میکنم اکثر ما ها ژن چاقی را داریم! پس باید خیلی مراقب بچه هایمان باشیم! اگر هم چاقیمان به خاطر ژن چاقی نیست و مشکل ذهنی خاصی داریم باید به روانکاو مراجعه کنیم! کار را باید به دست کاردان سپرد! من نمی دانم چرا اینقدر ما ایرانی ها تلاش می کنیم که پیش روانپزشک نریم؟؟؟؟ دقیقا مثل این می ماند که یکی گلویش چرک کرده و هی با دارو های خانگی می خواهد خود را خوب کند! تا اینقدر این چرک زیاد میشود که وارد خون میشد و بعدش هم مرگ!!!  

من از بالای منبر به پایین آمده و می روم که شروع  کنم برای امتحان بخوانم